Bart Julius Peters

Interview by
Gert Jonkers
Photography by
Bart Hendriks

FOTOGRAAF DRAAGT VERSACE EN ONTMOET ZONDER BRIL BEROEMDE AMERIKAANSE ACTEUR IN HOMO-SAUNA

Geen opening van een expositie, modeshow of ander art event is compleet zonder Bart Julius Peters, de steevast in pak gestoken, twee meter lange jongeman die dankzij z’n buitensporig model bril en verbaasde blik ook wel ‘Bart Bril’ of ‘Andy Warhol’ wordt genoemd. Hij heeft altijd een camera bij zich, maar heeft ooit iemand een foto van zijn hand gezien? Ja. Wie bij Bart Peters op bezoek komt krijgt een grote map vol contactafdrukken op schoot, en daarna een doos vol foto’s van chique dames, en een stapel pasfoto’s van leuke jongens.

Gert: Laten we bij het begin beginnen. Waar je vandaan komt.
Bart Julius: Ik ben geboren in Koeweit, mijn vader bouwde er een haven. Daar hebben we tot mijn elfde gewoond, en toen tot mijn twintigste in het Gooi.
Vandaar die aardappel in je keel?
Aardappel? Ik vind niet dat ik bekakt praat. Ik praat nétjes. Ik kan mijn spraak trouwens prima aan de situatie of t milieu aanpassen.
Je bedoelt dat je in bed niet netjes praat?
In bed praat ik nooit. Of in ieder geval niet veel.
Heb je kunstacademie gedaan?
Ja, zeven jaar Rietveld Academie. De eerste drie jaar liep ik daar illegaal rond, want ik werd nooit aangenomen. Een van de docenten zag wel iets in mijn werk dus daarbij mocht ik de lessen volgen zonder dat ik echt op school zat. Daarnaast deed ik de opleiding tekenen en schilderen aan de Lutmastraat. Toen kreeg ik een Braziliaans vriendje en daar ben ik na een half jaar achteraan gereisd. Ik woonde acht maanden in Belo Horizonte. Het was een beetje saai daar. Rio vond ik ook niet heel erg leuk. Alleen Sao Paolo was fantastisch.
Was het een gelukkig huwelijk?
Nee, de borden vlogen door het huis. Die culturele verschillen waren lastig. Ik hoorde pas iemand op TV zeggen dat elk verschil de relatie kan bemoeilijken.
Dus verschil in leeftijd, in interesse, in nationaliteit…
Een verschil in geslacht?
Haha, dat is een heel ander onderwerp. Ik geloof wel dat je als man veel beter in staat bent om een andere man te begrijpen.
Okee, je zat dus illegaal op de Rietveld. Hoe ben je uiteindelijk toch aangenomen?
Ik probeerde het gewoon elk jaar weer. Ik had wat schilderijen meegenomen, en dias, ik deed eigenlijk maar wat. Ik kan best aardig schilderen. Een student die in de toelatingscommissie zat heeft mij er uiteindelijk doorgedrukt. Ik maakte in die tijd schilderijen van heel groot uitvergrote flippos, die dingen die in zakken chips zaten. De commissie vond me een twijfelgeval. Eigenlijk ben ik altijd een twijfelgeval geweest.
Vanaf je jeugd?
Ja, ik zat op lagere school in Koeweit — dit is echt een successtory — en ik was nooit goed met gymnastiek. Ik was met hardlopen altijd de laatste van de hele school. Toen was er op een gegeven moment een ouderdag, daar kwam ook de minister van onderwijs van Koeweit enzo, heel veel mensen. En in plaats van met een fluitje hadden ze daar een pistool om het startschot te geven voor de hardloopwedstrijd.
Ze hadden vantevoren nog gewaarschuwd dat we niet moesten schrikken van de knal. Ik had een list verzonnen, want ik wilde het mijn ouders niet aandoen dat ik als allerlaatste aan zou komen bij de finish, dus ik dacht ik doe net of ik schrik van dat schot, ik blijf staan. Zo gezegd zo gedaan: die man schiet, iedereen begon te rennen en ik bleef staan. En toen waren er vijfhonderachtendertigduizend mensen die allemaal gingen lachen. Ik was vier jaar oud. Het was heel erg. Al die negatieve aandacht die ik probeerde te vermijden kwam vierdubbel terug.
Je wilde niet opvallen en als gevolg daarvan viel je juist wel op.
Is dat misschien the story of your life?

Ik heb later een manier gevonden om mijn zwaktes op bepaalde manier op tafel te leggen en daar met humor mee om te gaan. Zodat mensen er niks meer tegen kunnen doen, ik haal zeg maar de aarde voor hun voeten weg of hoe heet dat gezegde.
Dus je werd met die flippos aangenomen op de Rietveld?
Ja, ik kwam terug uit Brazilié en toen ben ik weer in mijn zolderkamer waar mijn exvriendin oppaste ingetrokken.
Die had je ook nog?
Ja, dat was een hele goeie vriendin die nogal op sex was, die zei altijd: sex is voor mij een boterham met pindakaas. Zij zei op een gegeven moment: Bart, wij gaan neuken. Dus toen zijn we gaan neuken. We waren gewoon vrienden die neukten. Uiteindelijk betekende het voor haar toch meer dan voor mij, dat was vervelend. Na twee maanden kwam dat Braziliaanse vriendje hier in Amsterdam wonen, toen zijn we samen gaan wonen, en na zeven maanden was het uit. Hij kreeg een relatie met een veel oudere man. Daar snapte ik niks van, hoe hij mij, zo jong en beeldig, voor zon vent kon verlaten. Heel naar. Uiteindelijk is hij terug naar Brazilié gegaan, en pas jaren later heb ik hem terug gezien. Hij was weer in Nederland en hij wilde wat afspreken. Ik dacht nou ja, laten we dat voor de vorm doen. Ik had hem voor de brunch uitgenodigd en ik dacht ik laat hem al mijn fotos zien, dan hebben we tenminste iets om over te praten. Lekker makkelijk. Op die dag was hij er om half drie nog niet, dus ik bel hem op, bel ik hem wakker. Hij wilde de afspraak afzeggen, dus ik zeg dat het godverdomme nu of nooit is, en dat ik niet voor niks al dat eten in huis had gehaald. Hij begon te zeuren dat hij s avonds naar het circus moest en dat hij nog wat telefoontjes moest plegen… Alle ergernis kwam weer boven. Ik had inmiddels echt honger dus ik ben gewoon gaan eten, en toen hij uiteindelijk binnen kwam drukte hij zich na vijf minuten tegen me aan en hij zei haal hem er eens uit. Als je twee jaar met iemand feest gevierd hebt dan ken je zijn grenzen inmiddels wel, dus ik ging net over die grens. Hij kon amper meer adem halen. Hij piepte: wil je me dood hebben?
Je probeerde hem te wurgen?
Nee, ik had mijn pik gewoon heel diep in zijn slokdarm gestoken. Daarna viel alle spanning van me af, ik was over alle ergernis heen. Sindsdien kon ik hem heel goed hebben, ook als hij weer eens een Braziliaans drama opvoerde. Het gleed gewoon van me af.
Afijn, toen zat je op de Rietveld.
Ja, ik deed autonome kunst. Dat heb ik uiteindelijk niet afgemaakt.
Was je lui?
Nou, lui… Ik vond het er heel leuk. Ik maakte een langlopende serie van deftige dames op kunst- en antiekbeurzen. Ik vond het leuk om bij elke beoordeling die serie te laten zien; hoe hij was gegroeid, en ik presenteerde t ook elke keer anders, maar telkens had je dus die fotos van dames die lachend naar de docenten keken. De laatste beoordeling was op lokatie, in een gekkengesticht, ik liet het in een slaapzaal met zes bedden zien. Boven een van de bedden had ik slingers opgehangen, alsof er iemand jarig was, en tijdens de presentatie deed ik de kasten open, daar had ik die fotos van die oude dames weer ingehangen. Alsof ze bij die jarige op bezoek kwamen. Ik vond het echt een hele leuke, sterke vondst, maar de beoordelingscommissie werd kwaad. Toen zei Frank Mandersloot: nu moet je weg. Ik zei: best, maar dan wil ik wel graag een diploma hebben, ik loop hier nu zeven jaar op school rond en daar wil ik wel wat voor in de plaats zien. Mandersloot zei: het is hier geen koehandel! Ik zeg: wat is het hier dan? Mijn coördinatrice zei nog: Bart, als er iemand likely to succeed is, dan ben jij het. Dat vond ik heel gemeen om te zeggen.
Wanneer is dit?
Twee jaar geleden. Vorig jaar had ik af moeten studeren.
Had je dat diploma graag willen hebben?
Ach welja. Jos Houweling had al eerder illegaal diplomas uitgedeeld, dus ik dacht, dat wil ik ook wel. Maar het zat er niet in.
En sindsdien?
Ik ga nog steeds naar kunst- en antiekbeurzen om fotos van deftige dames te maken.
Als ik die contactafdrukken van je zie is het mij niet geheel duidelijk wat je bedoeling is met fotograferen. Je schiet er in het wilde weg op los, je registreert wat er om je heen gebeurt.
Ja, dat is zo. Achteraf groepeer ik fotos. Ik zie er zelf wel een aantal series in. Ik hou van echte decadentie, dat vind ik spannend. Dat komt omdat ik als kind veel verhuisd ben, denk ik. Veel andere waarden en normen heb gezien. Dus vind ik het aardig om die waarden en normen te fotograferen, om er afstand van te nemen.
Heb je daar een missie in? Om de waarden en normen van het calvinisme of boedhisme of weet ik wat aan de kaak te stellen?
Dat weet ik niet.
Is het fatsoenlijk om je partners te fotograferen als ze zich op bed af liggen te rukken.
Nou ja, dat doe ik ook niet elke week. Ik fotografeer vooral bepaalde uiterlijkheden die me interesseren. Ik kom graag bij modeshows. En elke knappe jongen die ik op straat zie fotografeer ik. Als de foto achteraf toch niet mooi is kan ik m alsnog weggooien.
Is dat bevredigend, om met een camera door het leven te trekken?
Ja.
Word je er gelukkig van?
Nou ja, geluk haal ik uit andere dingen.
Waaruit?
Uit goeie gesprekken met vrienden en vriendinnen. Uit heel erg mooie dingen.
Zoals wat?
Architectuur. Mooie huizen. Kan ook een leuk Vietnamees restaurantje ergens in een buitenwijk van Parijs zijn waar ze hele lekkere springrolls maken. Plaats en materie. Sommige kunstenaars en kunstwerken maken me gelukkig. Er is een foto van Bart Hendriks van een papagaai die ik heel erg mooi vind. Die zou ik wel in hele grote oplage willen maken en verkopen. Zo mooi. Maar de meeste kunst ergert me. Op die kunstbeurzen zie je dingen die voor heel veel geld verkocht worden maar die helemaal nergens op lijken. De kopers worden echt genaaid.
Dat is erg subjectief.
Nee. Er is een Nederlandse kunstenares die je altijd ziet hangen op die beurzen, met haar landschapjes die tussen Cezanne en Mondriaan inzitten, groene berglandschapjes met een dorpje met oranje daakjes, licht kubistisch, en dat kost dan twaalfduizend gulden. Ik vind het een schande dat die nepkunst die nergens op slaat op die beurzen verkocht mag worden. Het is een belediging voor de andere kunstenaars. Het gros van het koopkrachtige publiek in Nederland denkt dat hedendaagse kunst gaat over het abstraheren van het figuratieve, maar dat is iets wat vijftig jaar of langer geleden speelde. Daar kan ik me heel kwaad om maken. Ik zou wel werk van anderen willen verkopen, als een intermediair. Dat is een nieuw idee.
Ben je zakelijk ingesteld?
Nee. Commercieel, maar niet zakelijk.
Hoezo wel commercieel?
Nou, bijvoorbeeld als de nieuwe kleren aan het begin van het seizoen in de winkel hangen, dan weet ik altijd wat er verkocht zal worden en wat in de uitverkoop zal belanden. En daar let ik op als ik dingen koop.
Je draagt alleen maar pakken.
Pakken, overhemden en truitjes. Ik zeg niet waar ik alles koop, want het is daar heel goed en goedkoop.
Waar is dat?
Bij de TK Max, maar dat mag je niet opschrijven. Ik vind het fantastisch als ik daar een goed truitje van John Smedley of Pringle voor een paar tientjes vind. Pakken koop ik ook wel bij een Indo in de Kinkerstraat en die laat ik dan bij een Turkse kleermaker op maat maken. En ik heb een paar goeie pakken voor als ik, weet ik veel, bij Maxims in Parijs ga eten enzo.
Merkkostuums?
Ja, ik hou heel erg van Versace. Ik zet er andere knopen op en niemand ziet het meer, en het staat me fantastisch.
Vanwege jouw ontzettend brede schouders.
Ja, je maakt er een grap van, maar ik heb dus echt hele brede schouders. Ik heb weinig vlees aan mn lijf, ik heb hele smalle heupen en brede schouders.
Ben je tevreden over jezelf?
Nou, ik zou wel wat meer gedefinieerde spieren willen hebben. Dat gebeeldhouwde. Maar ik hou niet van trainen.
Eet je wel genoeg?
Ja, heel veel zelfs. Er zijn mensen die zeggen: Bart heeft altijd honger. Hup, alles gaat bij mij naar binnen, ik eet alles. Ik was met een vriendin in Turkije en we wilden naar Ismir maar we hadden ons in de naam vergist en toen kwamen we in Ismit, een heel erg lelijke industriéle stad, het stonk er naar verbrand rubber. We gingen ergens eten en daar hadden ze schapenkop op de kaart staan. Dan kon je zon opengehakte kop leeglepelen. Ik dacht doe mij maar zon schapenkop, dan weet ik ook hoe dat smaakt. Mijn vriendin had soep besteld die ze niet echt lekker vond, en halverwege het kommetje kwam ze erachter dat die soep van schapenvel getrokken was. Ging ze bijna over haar nek. Het was inderdaad niet heel lekker, en ik had zelf al genoeg aan dat schapenkopje. Die hersenen waren een beetje glibberig.
Heb je plannen om door te breken als kunstenaar?
Ik krijg soms heel goeie aanbiedingen. Ik heb in Parijs met Tracy Moffat en een paar andere heel gave namen geéxposeerd, en hoewel ik heel erg om uiterlijkheden geef vond ik dat toch niet zo belangrijk.
Of durf je niet?
Dat misschien ook. Ik heb geen sterke drang om mijn werk naar buiten te laten komen. Ik heb liever dat mensen die ik echt waardeer het zien, en ik denk dat die fotos naarmate ze ouder worden echt een interessant document worden. Sommige van die beelden zijn op zich al sterk genoeg om een carrie`re mee op te bouwen, maar ik vind het eng om het zelf te moeten promoten. Ik heb een serie iconen gemaakt, pornoplaatjes op ebben in bladgoud. Die heb ik New York aan een hele goeie galerie verkocht, voor vijfhonderd dollar. Hier in Amsterdam was ook een galerie die ze wilde verkopen voor driehonderdvijftig gulden en daar zou ik dan zestig procent van krijgen. Dat is toch al snel zes keer zo weinig. Dat wil ik niet.
Hoe belangrijk is een grote lul?
Dat is wel heel leuk he, een grote lul.
Ik vraag het aan jou.
Ik vind grote lullen heel leuk. En ik vind het heel mooi als die spier bij de mondhoek heel goed ontwikkeld is. Dat vind ik iets heel geils. En lippen zijn belangrijk. Volle lippen. Niet zo dik als die van Esther Canadas, maar toch.
Jij hebt ze ook in laten spuiten?
Nee, als kind beet ik er heel veel op. Die Esther Canadas is trouwens een heel naar mens.
Had jij zoals alle homos fotomodel willen worden?
Nee hoor. Ik vind het hoogstens leuk als mensen mij als mijzelf fotograferen. Ik heb je die doos Foto’s van Bart nog niet laten zien…
De eerste keer dat ik je sprak was in die gratis VIP-trein naar de opening van Viktor & Rolf in Groningen, waarbij jullie de hele treincoupé min of meer sloopten.
Aha, en dan wil je nu zeker dat verhaal horen over die Egyptenaar die die vriendin van mij die avond in Groningen meegenomen had naar het hotel, en waar ik uiteindelijk bovenop ben gaan zitten?
Nee. Hoe oud ben je?
29.
Wat is je achternaam?
Peters.
Bart Peters? Net als die Belgische quizmaster.
Ja, en daarom gebeurt het vaak dat ik mijn naam noem en dat mensen dan zeggen: ben jij niet een heel beroemde fotograaf? Ze hebben die naam eerder gehoord.
Volgens mij wil jij niet beroemd worden. Je bent niet ambitieus.
Ik voel me daar eigenlijk wel iets te goed voor, om ambitieus te zijn. Ik heb een hele rijke jeugd gehad, niet qua geld, maar met heel veel indrukken. Dat vind ik belangrijker dan geld. Dat er ruimte is, dat mensen fatsoenlijk met elkaar omgaan. Dat begin ik te missen.
Je mist stijl en klasse?
Ja. ik vind dat het er soms wel heel plat aan toe gaat. Telkens als ik in Parijs ben valt het me op dat het leven er meer schwung heeft.
In Parijs moet je je ook als een hoer naar binnen lullen bij de leuke modeshows, de interessante openingen, de goeie feestjes.
Ik hoef me nergens naar binnen te lullen. De deuren zwaaien voor me open.
Hoe komt dat?
Ik weet het niet. Door die bril, denk ik. Het is voor Parijs helemaal de juiste bril. Dat is echt fantastisch om mee te maken. Ik word voor wel vijf feestjes per avond uitgenodigd. Dan ga ik leuk eten bij Maxims of naar een feest van Roman Polanski. Het verbaasde me dat Polanski zo klein is, en dat hij op heel erg jonge meisjes valt.
Dat is het Sharon Tate-complex.
Sharon Tate? Die ken ik niet.
Dat tienermeisje waarmee Polanski getrouwd was en die in de sixties door de Manson family vermoord is? Ken je die niet? Ze hebben haar open gesneden en met haar ongeboren baby pig op de spiegel geschreven of zoiets.
Goh nee. Wat een goed verhaal.
Dus die bril is de sleutel tot je sociale succes?
Ik denk het. Ik heb hem ooit gekocht toen ik me met een vriendin vreselijk verveelde. We gingen uit verveling naar de duurste brillenwinkel om brillen te passen, maar eigenlijk met de bedoeling om een gratis kop koffie te krijgen want we hadden helemaal geen geld. Toen zag ik deze bril. Ik heb geld van mn moeder geleend om m te kunnen kopen.
Dus die bril raden we iedereen aan?
Ja, en een bepaalde vormelijkheid. In New York en Parijs zwaaien de deuren voor je open als je je een beetje netjes gedraagt. Ik spreek mijn talen goed. Dat vinden ze allemaal enig. Ik voel me ook wel een beetje hoerig, trouwens, als ik me laat trakteren in een tent waar de drankjes veertig gulden kosten. Hee, ik heb nog een ander goed verhaal voor je. Ik was een keer in de homosauna en daar was een Amerikaanse acteur, ik ga zijn naam niet noemen maar hij is echt wereldberoemd, zo een waar onze moeders zich als tiener bij aftrokken.
Daar liep jij rond met die bril op en verder naakt?
Nee, zonder bril. Met een handdoekje om. Het was heel rustig, op een dinsdagmiddag. Ik had de regels van dat cruisen nog niet zo door, dat je het zonder praten moet doen. Hij komt op me af en ik zeg: sorry, youre not my type. En hij zegt met hese stem: such a shame, because youre mine. Ik denk godverdomme dat is hem! En daar werd ik gewoon bloedgeil van. Hij was ook wel een knappe vent. Hij moet wel een jaar of zestig zijn, maar hij zag er uit als veertig. Dus ik met hem zon hokje in en hij ging aan mijn lul zuigen en toen dacht ik laat-ie me maar neuken ook. Maar hij was zo geil dat hij al klaar kwam toen hij een condoom om deed. Ik vroeg nog hoe hij heette en toen zei hij: you can call me Bobby. Dat was mijn enige celebrity fuck.
Heb je nog meer van die geile verhalen?
Ja, ik kwam van de week een ontzettend geile Italiaan in De Trut tegen. Die had een hele nette broek aan, maar dan van joggingpakstof. Ik had met hem afgesproken om hem de volgende dag te fotograferen. Hij zat met zijn vriendje in een hotel, en toen dat vriendje even boodschappen ging doen haalde hij zn pik uit die synthetische broek en ging hij daarmee uitgebreid spelen terwijl ik hem fotografeerde. Dat zijn echt erg geile fotos geworden.

Originally published in BUTT 1